Παρακμή Vs Αηδία

Δεν είχα καμιά διάθεση να γράψω το οτιδήποτε, έχω μια απέραντη αίσθηση ματαιότητας και παρακμής για το κάθε τι που με περιτριγυρίζει τον τελευταίο καιρό. Είναι τόσο έντονη αυτή η αίσθηση που εκφράζεται στο πρόσωπό μου με το παραμικρό ερέθισμα και δημιουργώ την εντύπωση οτι είμαι απόλυτα αρνητικός, απόλυτα απαισιόδοξος, άδικος και κακοπροαίρετος με την πραγματικότητα και τους γύρω μου.

Αισθάνομαι ανήμπορος να πειστώ οτι υπάρχουν θεσμοί που λειτουργούν δίκαια, συσκευές που λειτουργούν αξιόπιστα, μέσα ενημέρωσης που καταγράφουν τα πραγματικά γεγονότα, άνθρωποι που δεν μου λεν ψέματα, τρόφιμα που δεν βλάπτουν την υγεία, γιατροί που επιτελούν λειτούργημα, θρησκείες που δεν εξυπηρετούν καθεστώτα και τσέπες, πολιτικά συστήματα που εξυπηρετούν το κοινό καλό κ.ο.κ.. Σε γενικές γραμμές και με απλά λόγια είμαι βέβαιος οτι στον κόσμο που ζω δεν έχει και δεν είχε ποτέ καμία θέση η δικαιοσύνη, η ισονομία, η ειλικρίνεια, η ανιδιοτέλεια και η ηθική.

Είναι αστείο και ταυτόχρονα τραγικό να ακούω τις εκφράσεις "αυτοδημιούργητος εφοπλιστής" ή "άξιος βουλευτής" ή "ταπεινός αρχιεπίσκοπος" ειπωμένες με θαυμασμό, ενώ ταυτόχρονα αντιλαμβάνομαι τον πόνο και την αδικία που υποφέρω τόσο εγώ όσο και πολλοί άλλοι που από την ατυχία μας βρεθήκαμε στον ίδιο δρόμο με αυτούς που "και καλά" θαυμάζουμε!

Είναι ακόμα πιο αστείο και ταυτόχρονα ακόμα πιο τραγικό αν ολοκληρωτικά παραδεχτώ οτι αυτή είναι τελικά η ανθρώπινη φύση, προκειμένου να δικαιολογήσω την ωμότητα με την οποία συμβαίνουν όλα γύρω μου, αφού ταυτόχρονα, με την ίδια παραδοχή, αφήνω εκτεθειμένη την δική μου πεποίθηση οτι αυτά που συμβαίνουν είναι απαράδεκτα.

Προκύπτουν θεμελιώδη ερωτήματα:

Μήπως τελικά δεν είμαι άνθρωπος;

Μήπως αν ήμουν από την άλλη πλευρά θα έβλεπα κι εγώ τα πράγματα αλλιώς;

Μήπως για να βρεθώ στην άλλη πλευρά πρέπει ως απαραίτητη προϋπόθεση να βλέπω ήδη τα πράγματα αλλιώς;

Μήπως τελικά η αηδία που αισθάνομαι είναι το πιο αισιόδοξο πράγμα;

Αφορμή για αυτόν τον προβληματισμό στάθηκε αυτό το ενδιαφέρον άρθρο του flash.gr