Περπατώντας στο δρόμο, παρατηρώ ότι ζω σε μια χώρα γεμάτη αφίσες. Αφίσες για πάρτυ σε καφετέριες ή κλαμπς, αφίσες για εκδηλώσεις και θεατρικές παραστάσεις, αφίσες για συναυλίες κ.ο.κ..
Αφίσες καινούργιες που λάμπουν από την ποιότητα του χαρτιού, άλλες καλαίσθητες, άλλες κακόγουστες, αφίσες που χάσκουν από το αεράκι, ξεθωριασμένες, και παραμελημένες.
Μου αρέσει αυτό. Χαίρομαι που η χώρα μας ζει και ανακοινώνει το γεγονός ότι ζει προσκαλώντας μας με αυτόν τον τρόπο αντί να πετιούνται χαρτιά αριστερά και δεξιά στον δρόμο ή να τα βλέπουμε στερεωμένα στους υαλοκαθαριστήρες των αυτοκινήτων ώστε μόλις τα δει ο οδηγός τους να τα πετάξει στον δρόμο.
Ένα πράγμα, όμως, που δεν μου αρέσει και μου κάνει εντύπωση που ακόμα συμβαίνει, είναι το γεγονός ότι στις περισσότερες αφίσες ως διοργανωτές των εκδηλώσεων είναι πολιτικά κόμματα ή νεολαίες κομμάτων.
Πόσο κορόιδα πρέπει ακόμα να αισθανθούμε για να αντιληφθούμε οτι έχουμε πολιτικές πεποιθήσεις ιστορικά αποτυχημένες;
Τι καλό στην ζωή μας έχει προσφέρει η ύπαρξη πολιτικών κομμάτων;
Για ποιο λόγο, ενώ θέλω να ψηφίσω κάποιον άνθρωπο που θεωρώ αξιόπιστο, έντιμο και άξιο αντιπρόσωπό μου στη βουλή, αυτόματα να ψηφίζω και ένα σωρό σκουπίδια τα οποία και τελικά με κυβερνούν γιατί έτυχε αυτός να βρίσκεται στο ψηφοδέλτιο ενός σάπιου κόμματος;
Γιατί να μην με αφήνει το σύστημα να ψηφίσω όποιον θέλω και να υποβαθμιστεί επιτέλους η έννοια του κόμματος μιας και έγινε συνώνυμο της σκατίλας;
Γιατί να πρέπει κάθε φορά να ψηφίζουμε από αυτόν τον κουβά που ξέρουμε ότι είναι γεμάτος σκατά;
Γιατί αισθάνομαι μόνος απέναντι σε εκατομμύρια αφισοκολλημένους;
Γιατί να υπάρχουν ακόμα αφισοκολλημένα μυαλά ροζ, μπλε, πράσινα, κίτρινα, κόκκινα, με σταυρούς και χωρίς;
Γιατί ακόμα;
Γιατί;
