Και μετά τι; Η μεταμόρφωση

Βρήκα δύο ποίηματάκια που είχα γράψει για μια φάση της ζωής που άλλοι προσπαθούν να ξεχάσουν και άλλοι όπως κι εγώ θέλουν να θυμούνται για πάντα.

Κι απ' τα λιμάνια αν έφυγες

να ανέβεις έκει πάνω

να σκαρφαλώνεις μήνες

να φτάσεις στην κορφή

Φωνή να βγάλεις σα κραυγή

και που να σκάν τα φάλτσα

να σκάνε πάνω στις πλαγιές

σκληρά σαν το διαμάντι

να αφήνουν ίχνη καθαρά

και να γυρίζουν πίσω

Και να 'ναι τα μάτια κόκκινα

ζεστά σαν φρέσκο αίμα

να 'ναι το σώμα σου στητό

το πιο ψηλό στο γκρέμι

Και τότε σάρκα ορέγεσαι

σάρκα γλυκιά να σκίζεις

Το δύσκολο δεν είναι να σωθείς

μα πίσω στα λιμάνια πως γυρίζεις.

-------------------------------------------------------------------

Νύχτα ...12 ετών

Μέσα σε τρύπα ζωντανή

καπνός

πάνω σε ξύλο ποτισμένο με χίλιες ιστορίες

γυάλινες τρύπες

Να πέσεις μέσα, το ζητάς ...

για να χαθείς για λίγο

να μη σε βλέπει φως

να μη σε βλέπει ο εαυτός σου

να μη σε βλέπει ούτε ο Θεός, ποιός;

Κανείς να μη μιλάει

ένα τραγούδι ακούγεται

κι αυτό στριφογυρίζει

κι η σκιά που στέκει εμπρός σου

κάτι να σου θυμίζει

διάλεξες

και της χαμογελάς...

---------------------------------------------------------------